Op 20 en 21 Juni 2009 zijn we met de Silberberg-strecke naar Rheinberg gegaan, naar German Rail 2009.
Over het in- en uitladen en het opbouwen van de Silberberg-strecke is weinig te melden; dat liep gewoon als een fluitje van een cent. Veel exposanten waren de avond tevoren al begonnen met opstellen. Wij deden dat op de ochtend zelf pas en waren toch ruim op tijd klaar. Dat ligt niet zozeer aan de handigheid van de opstellers (hoewel je dat natuurlijk niet moet onderschatten), maar vooral aan de stabiele onderbouw van de baan. Die onderbouw mag als voorbeeld gelden voor komende banen die naar tentoonstellingen moeten.
De baan trok aardig wat belangstelling, er zijn dan veel details te zien. Bovendien is er voldoende beweging van treinen en auto's. Ook de opstapbankjes, die nu helemaal perfect afgemaakt waren, voldeden uitstekend.
Kinderen kunnen nu op de goede hoogte kijken, maar vooral: er komen geen handjes aan de baan. Hoewel er maar een paar mensen de Raptor-besturing kunnen bedienen, werkt deze zo storingsvrij, dat ook dat geen probleem vormde. Het zou getuigen van enige overmoed om te zeggen dat deze baan met kop en schouders boven de rest uitstak, maar we hoorden zeker bij de besten.
Wat bij enige andere banen opviel was, dat ze er redelijk ouderwets uitzagen. Veel rails, veel sporen over elkaar heen, veel bruggen en vooral veel rijdend materiaal. Toch kan ik zo'n baan, zoals ze vroeger in de catalogus stonden en die door echte modelbouwers niet voor vol aangezien werden, wel waarderen. In dat verband kan ik me nog goed herinneren, hoe we vroeger in de sinterklaastijd met platgedrukte neus tegen de etalageruit stonden, waar een onbetaalbare krokodil zijn rondjes draaide. Vooral de techniek, de drijfstangen en het mechanisme vonden we prachtig.
Tegenwoordig lijkt het wel of dat niet meer mag. Er worden geweldig creatieve landschappen gemaakt. Dan staat er iemand bij die met een simpele handregelaar één locje met hoogstens drie wagentjes heen en weer laat rijden over een spoortje waar, als je geluk hebt, ook nog één zielig wisseltje in ligt. De creativiteit van deze mensen is bijzonder groot, ik zal daar zelf nooit aan kunnen tippen. Maar ik ben bij een treinenclub voor de treinen! In dat verband ben ik ook harstikke blij dat de Silberbergstrecke nu zo bestuurd kan worden, dat er wéér meer treinen kunnen rijden.
Vlak naast ons was een baan ingericht met treinen op échte stoom, radiografisch bestuurd. Die man liet dus, vlak voor mijn neus, het scharenmechanisme bewegen, zodat de loc langzaam stopte en achterruit ging rijden. Daar kan ik van smullen en blijkbaar had hij dat in de gaten, want hij deed het een paar keer.
Er stond ook een Belg met een lang, meest meersporig traject, helemaal automatisch bestuurd.
Verder de Haagse modelbouwclub met een hele mooie baan, wat banen op grotere schalen (daar ontbreekt de scenery in veel gevallen helemáál), dat is wel een beetje saai.
Al met al hebben we twee leuke dagen,
en de zaterdagavond niet te vergeten, gehad.
